OPA EN DE BOOM Hotel Metamorphose Bergen (1978 - 1981)
Jottem! Vandaag komt opa van den Bosch! Vandaag is hij er als we uit school komen! Het is nog donker in de kamer, en ik voelde het stapelbed schudden en kraken. Dat betekent dat Natas ook wakker was, òf ze draaide zich boven mijn hoofd nog even om. We lagen in éen kamer met zijn vieren. Twee stapelbedden, aan ieder kant van de kamer eentje. Aan de ene kant de grootten, Alexander en Angelique, en de andere kant de kleintjes.
Papa en mama waren vast en zeker al op en aan het werk. Want in een hotel is er altijd wel werk, of er moest iemand aan het werk gezet worden. Dat kon ook. Meestal hoorden je dan mama de orders uitdelen met in haar hand een wit met bruine lijntjes versierd porseleinen kopje gevuld met koffie. Met melk en suiker. Meestal bungelde er een half natte theedoek over haar schouder, en brandde er ergens in haar nabijheid een caballerootje in het gootje van de aluminium ronde asbak. Met een hele grote smeulende punt van as, wachtend op een volgend haastige maar diepe haal. Daar lag dan ook vlakbij in de buurt een Golden Delicious appel waar kort, of lang daarvoor, een grote-mensen-hap uit was genomen. En mocht je haar even kwijt zijn, dan hoefde je alleen even goed te luisteren waar het fluiten vandaan kwam. Altijd datzelfde melodietje.
‘Peet, zorg jij dat je vader straks weet in welke kamer hij slaapt’ hoorde ik haar zeggen terwijl ze net even twee tellen ging zitten.. ‘Heeee wie hebben we daar, wat ben jij vroeg uit je bed’ zei mama toen ze me zag aan komen lopen in mijn nachtjaponnetje. Voor ik het wist belandde ik met een boogje op haar schoot, en knuffelde ze me met twee armen zo hard als ze kon. Dat maakte dat ik vertrouwd met mijn hoofd tegen haar borst én de natte kant van de theedoek aan werd gedrukt. ‘Vandaag komt Opa’ zei ik zachtjes. ‘Ja vandaag komt Opa, en je weet wat dat betekent hè geisemeis’ ! En of ik dat wist! Want als Opa er is, dan stond er iets magisch te gebeuren. Maar ik moest nog heel lang wachten. Wel een hele ochtend en middag en dat duurde echt wel heel lang.
Inmiddels aangekleed en in de startblokken om weggebracht te worden naar het schooltje, stond ik met Natas in de hal bij de voordeur te wachten op de glimmende zwarte Mini Cooper van de juf. Wij samen werden soms opgepikt door de juf met het blonde haar en de glanzende rode lippenstift. Ze was aardig en praatte druk en wat ongeduldig terwijl ze ons achterin haar autootje prakte. De leuning van de stoel waar zij op zat moest dan naar voren, en die ging dan altijd een beetje scheef. Ik begreep niet hoe dat kon. Vooral omdat hij weer recht stond als juf er dan weer tegenaan zat. Nou ja. Ik was pas echt onder de indruk van haar blonde haar waar ik dan tegenaan keek als ik achter in de kleine auto precies achter haar zat. Het bleef ook zo recht en onbewogen zitten als zij bewoog. Dat stijve rechte haar waarvan de vorm leek op een pot die ik herkende van onze vensterbank. Dan stond er alleen een plantje in. Omgekeerd.
Eindelijk. We mochten naar huis, dus hup hup wij weer in de auto. Vaak voelde de terugweg wat kalmer. Juf stak dan wel eens een sigaretje op, en draaide gelukkig haar raampje een beetje open. Gadver wat vies die geur en die wind. Helemaal omdat je haar parfum ook nog kon ruiken tussen al die slierten rook door. Gelukkig was het maar een kort stukje rijden, en was ik samen met Natascha. Voor mij maakte dat het geheel veel minder erg en vies.
We draaiden de bocht om de Russenweg in, en ik wist niet hoe snel ik de auto uit moest komen. Ik had maar één doel! Zal ie thuis zijn? Zal het echt?! Juf klapte de leuning van haar stoel naar voren en ik vouwde me als eerste de auto uit. Al struikelend en ongeduldig. De boom! Naar de boom! Zijn ze er?! Zal ie weer thuis zijn? Zoals altijd?? Juf had niet eens in de gaten dat ik zoveel haast had. Zo snel als ik uit het autootje was zo snel zat zij er alweer in om onder luid geraas de straat weer te verlaten.
‘Carrempie! Even op me wachten!’ hoorde ik opa roepen met zijn Amsterdamse accent. Daar stond ie. Opa met zijn steile achterover gekamde haar en zijn grote opa-neus. Met een grote grijns stapte hij van de drie treden van het trapje af, en ik voelde mijn hart heel hard kloppen. ‘Opa opa kom dan schiet op, zijn ze er?’ ‘Tssss sss ss siste opa tussen zijn tanden, duidelijk vermaakt.
Schuin voor het hotel, aan de kant van de weg waar de auto’s rijden staat een hele grote oude, tikkie schuin gegroeide boom. Zo eentje met grote zware wortels die maakten dat je een beetje moet uitwijken als je erlangs wilt lopen. Ze groeien dan nèt tussen de stenen door hier en daar. Aan de onderkant van die boom, zit een gat. Een opening lijkt het. Een soort grote omgedraaide V-vormige voordeur. Altijd keek ik er tevergeefs hoopvol naar, wachtend op een wonder.
Opa pakte mijn hand, en zei ‘Komop, laten we samen kijken ‘. Ik trok mijn hand uit opa’s hand, rende vooruit en liet me al gauw op mijn knieën vallen om het wonder te aanschouwen. Ik voelde een warm gevoel van puur geluk trok door mijn lijf trekken… want daar stond ie. Met de rode puntmuts, blauwe broek, witte baard en blije gezicht. ‘Nah, kijk kleine’, zei opa, 'Hij is denk ik net thuis gekomen’..
De kabouter. Scheef, in het gat van de boom, grote gleuf in zijn puntmuts en met een plastic grijns. Intens gelukkig keek ik schuin omhoog naar opa en zei ‘ooooh Opa hoe weet hij toch iedere keer dat jij hier bent en dan thuis komt’. Ja, zei opa, dan belt ie me vanuit een telefooncel, hij heeft daar kleingeld genoeg voor op zak’.